Jedna z najważniejszych postaci polskiej kultury powojennej, wybitny pisarz, scenarzysta i reżyser filmowy - zmarł po długiej chorobie. Wydał ponad 20 książek, przełożonych na kilkadziesiąt języków, nakręcił 6 filmów.
Tadeusz Konwicki urodził się w Nowej Wilejce. Kiedy miał trzy lata, stracił ojca. Wychowywał się potem u dziadków ze strony matki. Gdy wybuchła wojna, miał zaledwie 13 lat. W 1944 roku zdał maturę i walczył w Armii Krajowej (brał udział w akcji "Burza"). Po zakończeniu II wojny światowej i repatriacji studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Warszawskim.
Zadebiutował w 1946 roku tekstem "Szkice z Wybrzeża" na łamach "Od A do Z", dodatku literackiego "Dziennika Polskiego".
"Kompleks Polski" pióra Konwickiego był pierwszą powieścią wydaną w Warszawie (w 1977 roku) w obiegu podziemnym, bez cenzury. W ten sam sposób do czytelników dotarły "Mała apokalipsa" (1979) i "Rzeka podziemna, podziemne ptaki" (1984).
Konwicki był też jednym z najważniejszych twórców w polskiej kinematografii. Był jednym z ojców tzw. Szkoły Polskiej, która zaistniała, gdy był kierownikiem literackim Zespołu Filmowego "Kadr" (1956-1968). Pracował także jako kierownik literacki "Kraju" (1970-1972), "Pryzmatu" (1972-1977) i "Perspektywy" (1989-1991), inicjując wiele projektów ekranowych.
W 1948 ukończył kurs pisania scenariuszy filmowych zorganizowany dla młodych pisarzy przez Bolesława Lewickiego przy powstającej wówczas Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi.
Za twórczość filmową otrzymał m.in. w 1958 Grand Prix w Wenecji za "Ostatni dzień lata", nagrodę specjalną za scenariusz filmu "Jak daleko stąd, jak blisko" w San Remo. W 2001 dostał "Orła" za osiągnięcia życia.
Konwicki urodził się w Nowej Wilejce. Brał udział w akcji "Burza". Na przełomie 1944 i 45 roku walczył w antybolszewickiej partyzantce AK w lasach podwileńskich. Następnie przedostał się przez nowe granice Polski. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, potem na Uniwersytecie Warszawskim. Przez większość życia mieszkał w śródmieściu Warszawy na tyłach Nowego Światu. Przez lata, w porze obiadowej, pisarza można było spotkać w kawiarni mieszczącej się w wydawnictwie Czytelnik przy ul. Wiejskiej.
W 1947 roku zamieszkał w Warszawie. W 1949 r. ożenił się z Danutą, córką Alfreda Lenicy i siostrą Jana Lenicy, artystką plastyczką, ilustratorką książek dla dzieci. Na przełomie lat 40. i 50. stał się jednym z głównych literatów i publicystów socrealistycznych. Debiutancka powieść Konwickiego - "Rojsty" - w której nawiązywał do doświadczeń partyzanckich, przedstawiając zderzenie patriotycznego idealizmu z rzeczywistością wojny, została w 1948 roku zatrzymana przez cenzurę i ukazała się dopiero w 1956 roku. Pierwszym opublikowanym dziełem Konwickiego stało się więc socrealistyczne opowiadanie "Przy budowie" (1950), opisujące doświadczenia autora w brygadzie kopaczy w Nowej Hucie, gdzie spędził pięć miesięcy 1949 roku.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
