Krótka historia członkostwa Wielkiej Brytanii w Unii Europejskiej. 10 najważniejszych momentów

Długa droga do członkostwa w UE (1973)

Pomimo tego, że Winstona Churchilla uważa się za jednego z ojców-założycieli Unii Europejskie, Wielka Brytania nie przystąpiła do wspólnoty aż do 1973 r. Wielka Brytania nie chciała oddawać swoich kompetencji ponadnarodowym instytucją i dlatego nie przystąpiła do Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali ani, utworzonej w 1957 r., Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej. Sytuacja zmieniła się na początku lat 60-tych, kiedy okazało się że strefa wolnego handlu pomiędzy państwami założycielskimi przynosi duże korzyści. Pierwszy wniosek o przyjęcie do UE złożono w 1961 r. za sprawą premiera z ramienia Partii Pracy H. Mcmillana. Pierwsza próba się nie powiodła. Charles De Gaulle, prezydent Francji, zawetował wniosek, obawiając się, że akcesja Brytyjczyków doprowadzi do wzrostu wpływów Stanów Zjednoczonych na Europę. Historia ta powtórzyła się w 1967 r., kiedy Francja zablokowała rozszerzenie Unii o wyspiarzy po raz drugi. Po śmierci generała De Gaulle'a wytworzył się nowy klimat polityczny, z którego Brytyjczycy szybko skorzystali i weszli do Unii obok Danii i Irlandii.