Królowe i królowie szos - podrzucam pod rozwagę

Dobra, z ręką na sercu, kto z was, jadąc ulicami Ostrołęki za „elką” nie mruczy po nosem: „Czego oni ich uczą!”, „Jak on jedzie?!”, „Co za ślimak, przecież on blokuje ruch!”. O, widzę las rąk, dziękuję za szczerość.

A teraz - znów z ręką na sercu - kto nie robi tego wszystkiego, co robią kursanci w „elkach”, a co u was, doświadczonych szoferów, królowych i królów szos, wzbudza jedynie uśmiech pobłażliwości... Kto nie zjeżdża przy skręcie w lewo możliwie blisko osi jezdni, tak żeby jadący za nim mieli szansę wyminąć nas „po prawej”? Kto, widząc czerwone światło na skrzyżowaniu, pewnie wali w prawo, bo przecież „zaraz będzie zielona strzałka”? Kto z zasady nie używa kierunkowskazów na rondzie, bo przecież inni i tak „widzą, że skręcam”? Kto nawet nie wpadnie na pomysł zasygnalizowania, że omijając stojące na chodniku samochody, wjeżdżam na lewy pas, bo przecież oś jezdni przekraczam „ledwo lewym kołem” i swobodnie się zmieścimy?

Podobnych przykładów mógłbym wymieniać wiele, ale już przestaję, bo widzę, że - wprawdzie z pewnymi oporami, ale jednak - znów las rąk w górze. Bardzo dziękuję za szczerość po raz wtóry. No to jak tak nam dobrze idzie, kolejny test. Znów z ręką na sercu. Kto z was jest pewien, że ze swoim doświadczeniem i latami „za kółkiem” bez problemów zdałby dziś z marszu egzamin na prawo jazdy?

Wasza szczerość jest ujmująca - niewiele osób podnosi ręce. I mają racje. Wspomniane „lata za kółkiem” to oczywiście doświadczenie, ale także złe nawyki, jazda na pamięć, dużo mniejsza uwaga zwracana na to co się dzieje na drodze, bo przecież jestem takim doskonałym kierowcą, że mogę bez problemu jechać, jednocześnie rozmawiając przez komórkę i robić jeszcze pięć innych rzeczy. Tych kilka chaotycznych refleksji, królowym i królom szos, podrzucam pod rozwagę...