Jubileusz proboszcza Józefa Śliwki

Ksiądz dziekan zaprosił na ten jubileusz czterech innych kapłanów - kolegów, którzy wraz z nim w 1956 roku ukończyli Seminarium Duchowne w Płocku. Wszystkich seminarzystów było wówczas na roku czternastu. Dzisiaj żyje siedmiu - ale jeden z księży zmaga się z chorobą nowotworową, inny emeryturę poświęcił misji w Wenezueli. Z zaproszenia ks. Józefa Śliwki skorzystali: ks. prałat Czesław Głowicki z parafii Długosiodło, ks. kanonik Tadeusz Niestępski - wieloletni proboszcz i dziekan z Przasnysza, ks. kanonik Stanisław Nowak - były proboszcz parafii św. Krzyża w Pułtusku, ks. kanonik Antoni Szpieg - były proboszcz z Łętowa.
Ksiądz Tadeusz Niestępski podczas kazania mówił - w Światowym Dniu Cierpiących, przypadającym akurat na 11 lutego - o sensie i oczyszczającej funkcji cierpienia przeżywanego w jedności z męką Chrystusa. O cierpieniu, które jest przypisane każdemu życiu, a którego tajemnicę i łaskę można zrozumieć tylko w głębokiej duchowej więzi z Bogiem.
Dla jubilatów były kwiaty i życzenia - m.in. od młodzieży ze wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym, od makowskich harcerzy, od wiernych z Apostolatu Maryjnego, od władz miasta.
*
Ksiądz dziekan Józef Śliwka jest proboszczem parafii w Makowie od 24 lat. Po ukończeniu seminarium nie od razu podjął służbę duszpasterską.
- W tamtych latach obowiązywał dekret o obsadzie stanowisk kościelnych przez władze państwowe. Nie dostałem skierowania do pracy, do dziś nie wiem dlaczego. Przez pięć miesięcy byłem bezrobotny - wspomina ksiądz Śliwka.
Pracę duszpasterską rozpoczął w Płońsku i Ciechanowie, gdzie spędził 6 lat. Potem przez trzy lata studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, następnie 13 lat pracował w Kurii Diecezji Płockiej i Seminarium Duchownym w Płocku. Drugą połowę duszpasterskiego powołania wypełnił już w Makowie.
Na pytanie, jak pojmuje kapłańskie posłannictwo, ksiądz dziekan nam odpowiedział:
- Tak, jak je Kościół widzi. A Kościół ma przede wszystkim na celu zbawienie człowieka, jego duszy - przez modlitwę, sakramenty, nabożeństwa, wspólne obcowanie z Chrystusem. Wszelka inna działalność Kościoła - charytatywna, społeczna - jest ważna, ale peryferyjna. Kościół nie jest od bezpośredniego kształtowania rzeczywistości społecznej, politycznej, doczesno-ziemskiej. Choć oczywiście uczy, że w tej rzeczywistości należy się kierować nauką Chrystusa i Kościoła. Kształtuje moralność ludzi, ich sumienie i wrażliwość. Działalność społeczna Kościoła na pewno wzmacnia więź z wiernymi, ale Kościół powinien się przede wszystkim koncentrować na kształtowaniu i zbawieniu duszy.