Wciąż jesteśmy państwem mocno niedoskonałym w kwestii pomocy chorym i niepełnosprawnym

Zawsze mam mieszane uczucia, kiedy jako dziennikarz, ale także jako osoba prywatna, zetknę się z dramatem niemocy spowodowanej brakiem pieniędzy. Pieniądze - jak wiadomo - szczęścia nie dają, ale ich brak może być powodem ogromnej i zupełnie niezasłużonej frustracji. Nie myślę tu o frustracji np. pasjonatów motoryzacji, którzy z zazdrością patrzą na auto za 150 tysięcy, na które ich nie stać. Frustrują się, czasem nawet bardzo, ale ten dyskomfort sami sobie fundują. Nie wiedzą, że gdyby mieli te 150 tysięcy, to frustrowaliby się, widząc autko za 300 tysięcy.

Powiedzenie o pieniądzach, które szczęścia nie dają, nie dotyczy sytuacji, gdy chodzi o zdrowie i życie ludzi, a już zwłaszcza dzieci. Często piszemy o chorych dzieciach oraz osobach dorosłych. Ostatnio choćby o 8-letnim Marcinie z Zarąb Kościelnych, który urodził się z porażeniem mózgowym czterokończynowym. To nie jedyna choroba, którą ma, a ich skutki odbijają się mocno na jakości jego życia. Ustawiły też na zupełnie innych torach życie jego rodziny, a zwłaszcza mamy. Ono w niczym nie przypomina życia ludzi zdrowych. Mama Marcina nie ma wygórowanych marzeń.

Największym jest marzenie, żeby Marcin zaczął samodzielnie chodzić. Może mu w tym pomóc operacja, którą przeprowadzić mogą polscy lekarze. Niestety, operacja jest niezwykle kosztowna, a system opieki zdrowotnej nie przewiduje finansowania takich zabiegów.

Pozostało więc tylko zbieranie pieniędzy od dobrych ludzi. Zachęcam wszystkich, żeby też pomogli Marcinowi. Rodzi mi się jednak refleksja, że wciąż jesteśmy państwem mocno niedoskonałym. Moim zdaniem, jeśli w grę wchodzi ogromna szansa na to, żeby zdany na pomoc najbliższych 8-latek mógł zacząć chodzić, to pieniądze na to powinny się znaleźć. Po prostu powinny.