Dylematy agaty tygodnik ostrołęcki

W końcu zrozumiałam, że jeśli chcę normalnego życia, muszę się z nim rozstać. Kilka miesięcy później targnął się na życie i mimo że udało się go uratować, nigdy już nie był taki wcześniej.

Kiedy skończyłam trzydzieści lat i uświadomiłam sobie, że jestem tylko służącą i nielubianą sublokatorką, zarówno dla męża, jak i jego matki, zdecydowałam, że nie jest jeszcze za późno, aby zawalczyć o własne życie.

Mam wrażenie, że jeśli się pragnie kogoś, kogo nie można mieć, to nawet niewielkie gesty, przypadkowy dotyk, słowa, szepty i śmiech, nabierają takiej zmysłowej mocy, że stają się czymś więcej nawet niż prosty seksualny akt.

Po kilku miesiącach terapii Paolo oświadczył mi, że zrozumiał w końcu co jest dla niego naprawdę ważne i że... wraca do Włoch. Sam.

Któregoś dnia Tomasz oświadczył mi, że ma kochankę, w której nie tylko zakochał się do szaleństwa, ale też zrobił jej dziecko. Krótko mówiąc, musimy się szybko i kulturalnie rozstać.

Któregoś dnia, leżąc na plaży, dostrzegłam chłopaka, który przyglądał mi się z zachwytem. Zaczęliśmy rozmawiać i tak się jakoś złożyło, że rozmawialiśmy codziennie przez miesiąc - po kilka godzin dziennie, podczas gdy mój mąż zadowalał się pięciominutową rozmową, albo zdawkowym SMS-em.

Było mi coraz bardziej przykro, ale na koniec, ku mojemu zaskoczeniu, Eryk wyznał, że od dawna szukał kogoś takiego jak ja. Okazało się, że mieli z jego dziewczyną taki układ, że jeśli znajdzie odpowiednią dziewczynę, może zaprosić ją do trójkąta.

Miałam wrażenie, że moje życie wraca do normy. Jednak któregoś dnia, usłyszałam jak plotkują moje klientki. Śmiały się ze mnie, że taka gruba, brzydka baba, ma tak przystojnego męża, że chyba musiała mu zapłacić, żeby się z nią ożenił.

Kilka miesięcy temu kuzynka zaproponowała mi randkę ze swoją przyjaciółką. Ponieważ jestem samotny od paru dobrych lat postanowiłem skorzystać z okazji.

Postanowiłam zapomnieć o Maksymilianie. On również postanowił się ustatkować. Jednak co jakiś czas wpadaliśmy na siebie i oboje czuliśmy, że to co nas łączy, to coś więcej niż przelotna aferka. W końcu postanowiliśmy spróbować walczyć o naszą miłość.

Bernadeta: Nie wiem, czy ten seks to tylko tak na początku nam nie wychodzi, bo może ja mam za mało doświadczenia? Czy On jest jakiś dziwny?

Zachowałem się trochę szczeniacko, ale nie wiedziałem, że to „coś” między nami stanie się ważną dla nas obojga relacją.

Na początku odpisywałam zdawkowo, potem wcale, w końcu już bezpardonowo „sorry, nie mam czasu”. Jednak zupełnie nic to nie zmienia.

Kinga powiedziała, że musi wyznać mi prawdę o Wiktorze, gdyż nie może już patrzeć jak On mnie terroryzuje, podczas gdy sam święty nie jest. Okazało się, że już jakiś czas temu przychodził wieczorami do jej samotnej sąsiadki, która jest osobą słynącą z rozwiązłego trybu życia.

Z taką sprawą zwrócił się do Agaty Franek...

Im częściej Ona mówiła o zaręczynach, ustaleniu terminu ślubu, tym mocniej On czuł, że tego nie chce.

Czytelniczka: jestem trzydziestoletnią kobietą, która bardzo by chciała znaleźć kogoś, kto pozwoli na nowo uwierzyć w miłość. Jak to jednak zrobić, kiedy siedzi się zamkniętym w domu?

Powiedziałem jej, że ją kocham i chcę z nią być. Ona też mi to powiedziała i odjechała... Nie wiedziałem, że chce zakończyć nasz związek. W Walentynki!

ja bym już chciała się z nim skonsumować cieleśnie, a tymczasem On ciągle mówi, że nie chce się śpieszyć. Że już kilka razy jego związki rozpadły się bo za szybko poszedł do łóżka z dziewczyną, a potem bardzo tego żałował.

Droga Agato! Mojego chłopaka Darka, poznałam trzy lata temu. Na początku wydawało mi się, że to „zupełnie nie moja bajka”, choć od początku bardzo mi się podobał – pisze Monika.

Droga Agato! Rok temu na jakiejś imprezie poznałam mojego chłopaka Szymona, na początku tylko do siebie pisaliśmy, ale potem stopniowo przerodziło się to w uczucie.