Ks. Witalij Umiński z Caritas diecezji kijowsko-żytomierskiej: Ludzie boją się kolejnych ataków i głodu

To prawda! Sytuacja robi się coraz gorsza, w sklepach brakuje żywności. Najgorzej jest w małych miasteczkach na terenie diecezji żytomierskiej. W internatach, dzieci oraz dorośli z niepełnosprawnościami, uskarżają się na brak jedzenia. Zaczyna go po prostu brakować. Ostatnio wraz z kierowcą jechaliśmy do Nowej Borowy, to miejscowość oddalona od Żytomierza ok. 80-90 km. Są tam dwa internaty dla dzieci z niepełnosprawnościami i dla dorosłych. Parafie wykorzystywane są jako schroniska przed atakiem. Oni najbardziej potrzebują jedzenia, nie mają gdzie go kupić, ze względu na ataki czołgowe ze strony Białorusi. Chwała Bogu, kiedy tam dotarliśmy nie było żadnego ostrzeliwania. Zdążyliśmy przywieźć olej, masło, jakieś słodycze dla najmłodszych. Do jednej z parafii dostarczyliśmy paliwo, bo ksiądz proboszcz nie może jeździć od parafii do parafii. Stacje benzynowe są nieczynne. W trudnej sytuacji są też miejscowości: Iwanowcy i Iwanowka. Tam około 300 osób czeka na jedzenie. Pod naszą opieką jest ok. 180 osób dorosłych leżących, a oni najbardziej potrzebują pampersów.

Od Caritas Lublin otrzymaliśmy cały tir najpotrzebniejszych rzeczy. Samochód przyjechał do Łucka. Nasi kierowcy przejechali dwoma busami do Łucka i odebrali żywność. Tu znajduje się nasz magazyn, bo kierowcy boją się jechać bezpośrednio do Żytomierza, to nie jest dla nich bezpieczne. Dlatego umówiliśmy się, że będą odbierali dary z Polski właśnie z Łucka. Jak zobaczyłem ten samochód, łzy płynęły mi po policzkach. Obserwuję całą sytuację i widzę, że lada moment będzie panował straszny głód.

Są dwa sposoby. Można wpłacać pieniądze na konto osobiste, które mam w Polsce, w Lublinie, jako ks. Witalij Umiński. Są też konta centralnego biura Caritas. Szybciej jednak docierają pieniądze na moje konto osobiste (można je znaleźć tutaj: https://www.facebook.com/caritasspes.zhytomyr/posts/3113063612263204
Wtedy jestem w stanie szybko reagować na najbardziej palące potrzeby. Można też dostarczać żywność do Caritas Lublin. Oni wysyłają samochody do Łucka, a my je stamtąd odbieramy.

Boją się co będzie w nocy. Obawiają się też, że Putin może zaatakować rakietą. Dwa dni temu, w Żytomierzu była nawet rakieta, zbliżona do jądrowej, która zniszczyła wszystko w odległości paru kilometrów. Ludzie boją się kolejnych ataków oraz głodu. Proszą nas o pomoc, bo chcą wyjechać do Polski. Jest kilka informacji, które wymagają weryfikacji, ale staramy się im pomóc. Bardziej niż planami, żyjemy tu i teraz.

Dzieci są bardzo zestresowane. Ich rodzice opowiadają mi, że muszą każdego wieczora chować się do piwnicy i rozmawiać z dziećmi. Tłumaczą im, że wszystko będzie w porządku, ale dzieci w to nie wierzą. Trzęsą się i boją, że ktoś ich zabije. Ostatnio byłem świadkiem rozmowy 4-letniego dziecka z mamą. Powiedziało: „Mamo, ty mówisz, że wszystko będzie dobrze, ale ja wiem, że to nieprawda, bo ja widzę, że ty się boisz!”. Dorośli próbują skrywać emocje, ale dzieci je widzą i odczuwają strach wraz z nimi. Kiedy przyjechaliśmy do domu dziecka, w oczach dzieci widziałem łzy i lęk.

Do nich też docieramy. Czasami boją się nam otworzyć. Myślą, że jesteśmy oszustami lub przyszliśmy ich okraść.

Ludzie modlą się, odmawiają kilka razy różaniec. W modlitwie łączą się katolicy, prawosławni, ale także ateiści. Różańce przekazujemy też żołnierzom. Mówią nam, że różaniec ich chroni, są wdzięczni za modlitwę i o nią proszą. Nie wszyscy mogą przyjść do kościoła, więc organizujemy spotkania modlitewne online. Mam wrażenie, że poprzez tę sytuację ludzie stali się wobec siebie bardziej miłosierni, jeden drugiego wspiera. Coraz częściej słyszę też słowa: „Z Bogiem” zamiast „do widzenia”. Mówią do siebie: „niech Bóg cię błogosławi”. Wcześniej wielu z nich myślało, że Boga nie ma, nie był im potrzebny. W tej tragedii zobaczyli Jego twarz, a nie tylko swoją w odbiciu lustrzanym.

Przed rozpoczęciem wojny odbierałem dziennie kilka telefonów. Parafianie kontaktowali się w różnych sprawach. Teraz, w ciągu dnia odbieram setki telefonów. Przychodzą do mnie prawosławni i pytają jak mogą pomóc. Obserwuję niesamowite świadectwa wiary i człowieczeństwa. W wolontariacie są także ludzie niewierzący, niechodzący do kościoła - przychodzą jednak i pytają jak mogą nas wspomóc.

Tak, chodzę w sutannie cały czas. Wojsko odnosi się do duchownych z powagą. Żołnierze pytają często o moją konfesję i jak mówię, że jestem katolickim księdzem, to zdejmują czapki i proszą mnie o błogosławieństwo. Tłumaczą mi, że czują, że ręka Boga ich chroni i czują modlitwę ludzi. Ona im pomaga walczyć i przetrwać.

Od godziny 18.00 do 6.00 rano obowiązuje godzina policyjna i nie można wychodzić na ulice. W tym czasie modlę się, odprawiam msze święte, proszę o pokój, sprawuję liturgie w intencji nawrócenia Rosji. Modlę się także za wstawiennictwem dusz w czyśćcu cierpiących. Proszę ich o pomoc. Patrzę często na krzyż, myślę o skutkach wojny, milczę i z moich oczu płyną łzy. Myślę jak bardzo trzeba docenić znak pokoju przekazywany podczas mszy świętej, jaką moc mają życzenia spokojnej i dobrej nocy. Wielkim darem jest przespana w ciszy i spokoju noc. My nie wiemy czy przeżyjemy do jutra. W tym czasie, jako kapłan, otrzymuję rekolekcje z ręki Pana Boga na temat tego czym jest człowieczeństwo, co to znaczy wiara, czym jest kapłaństwo i miłosierdzie.

Ukraina dziękuje Polakom za to, że jesteście z nami. Modlimy się na kolanach za was i prosimy o zakończenie tej okrutnej wojny! Błogosławię Wszystkim!

Family News Service