Nauczyciel to nie jest łatwy zawód. Z tym stwierdzeniem polemizować nie będę, choć proszę mi dziś wskazać jakiś łatwy zawód. A nauczycieli mam „na tapecie”, bo, po pierwsze, obchodziliśmy Dzień Edukacji Narodowej, a po drugie, znów wisi nad nami widmo strajku w oświacie.
Jaka jest zatem szkolna rzeczywistość? Niezadowoleni (głównie z zarobków) nauczyciele mówią o krnąbrnych dzieciach, roszczeniowych rodzicach, biurokracji i ciągłym wypominaniu im trzymiesięcznych wakacji. Rodzice uczniów narzekają na bylejakość edukacji i niezaangażowanych nauczycieli. Samorządowcy mówią o ciągłym dokładaniu do edukacji. A dzieci... często do szkoły po prostu chodzić nie lubią. Więc jak tu być szczęśliwym i spełnionym w takich „okolicznościach przyrody”?
Rozmyślając nad tym wszystkim w Dniu Edukacji Narodowej, uświadomiłam sobie, jak wiele niektórym nauczycielom zawdzięczam. Wiadomo, nie wszystkim, bo przecież zdarzali się i tacy, którzy z taką, hmm, pasją prowadzili lekcje, że dziś nawet nie pamiętam ich imienia i nazwiska.
Na szczęście byli i nauczyciele z powołania. Cudowni ludzie, którzy budzili (i do dziś budzą) szacunek. Do tego grona należy mój polonista. Nauczyciel, który nie trawił klepanych z pamięci regułek, wypracowań bezczelnie zerżniętych z opracowań lektur. Doceniał za to wszelkie przejawy kreatywności, samodzielnego myślenia, doceniał pozaszkolne zainteresowania i bez problemu włączał je w program szkolny. Myślę, że gdyby nie mój polonista, to dziś bym do Was stąd nie pisała i moje życie potoczyłoby się zupełnie inaczej. Życzę nam wszystkim jak najwięcej nauczycieli z pasją. A nauczycielom życzę wytrwałości.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
