Grzyby trujące. Zobacz zdjęcia i listę najsilniej trujących grzybów

Sezon grzybowy ma się w pełni. Poniżej przedstawiamy listę grzybów, których nie należy spożywać.

Grzyby trujące - jest to grupa grzybów, zwłaszcza kapeluszowych, zawierających substancje trujące w ilościach toksycznych dla ludzi.

U młodych osobników niektórych gatunków grzybów, po obróbce termicznej owocników zawartość czynnika toksycznego jest na tyle niewielka, że nadają się do spożycia.

Strzępiak ceglasty:

Charakterystyka:

Kapelusz - początkowo biały, później bladoochrowy. Kształt na początku dzwonkowaty, potem płaski z garbkiem pośrodku, zazwyczaj promieniście spękany.
Blaszki - najpierw białe, z wiekiem brunatnoczerwone, średnio gęste, wycięte.
Trzon - cylindryczny, pełny, najpierw biały, potem z czerwonymi plamami lub cały czerwony, podłużnie włóknisty.
Miąższ - biały, czerwienieje po przekrojeniu. Smak nieznaczny, zapach przypomina trochę owoce.
Występowanie - rośnie od końca maja do początku października w lasach liściastych i parkach, najczęściej pod bukami, zwykle pojedynczo.

Zasłonak rudy:

Charakterystyka:

Kapelusz - cynamonowobrązowy, brązowoczerwony lub brązowy, suchy gładki, za młodu półkulisty lub dzwonkowaty, później wypukły z podwiniętymi brzegami, z tępym garbkiem pośrodku.
Blaszki - początkowo bladopomarańczowe, potem rdzawobrązowe, wypukłe, rzadkie i dość grube, wycięte z ząbkiem. W młodym owocniku blaszki zakryte osłonką.
Trzon - cylindryczny, u dołu zwężony, pełny, żółtawy. Resztki osłonki u góry znikają bez śladu.
Miąższ - żółtawy. Smak lekko kwaskowaty, zapach nieznaczny.
Występowanie: występuje w lasach liściastych i mieszanych, od sierpnia do października.

Wieruszka zatokowata:

Charakterystyka:

Kapelusz - biały lub szaroochrowy, dojrzały szarobrązowy, gładki, nagi, lekko włóknisty, lekko śluzowaty. Za młodu półkolisty, później wypukły, wreszcie płaski.
Blaszki - najpierw białawe, potem kremowe, z wiekiem czerwonawe, średnio gęste, wycięte z ząbkiem.
Trzon - cylindryczny, za młodu pełny, potem gąbczasty, lekko bruzdowany i błyszczący.
Miąższ - biały i błyszczący, nie zmieniający zabarwienia po przekrojeniu. Smak nieznaczny, pachnie jak świeżo zmielona mąka.
Występowanie - rośnie od końca maja do początku października w lasach liściastych, zazwyczaj w grupach pod bukami i dębami.

Muchomor czerwony:

Charakterystyka:

Kapelusz - czerwony (może być też jaśniejszy, pomarańczowożółty), pokryty białawymi plamkami, o średnicy do 20 cm.
Blaszki - białe lub bladożółtawe, gęsto ustawione, nie przyrośnięte przy trzonie.
Trzon - biały lub żółty, o wysokości do 20 cm z pierścieniem. Nasada trzonu bulwiasta, otoczona wałeczkowatym zgrubieniem i bez wyraźnej pochwy.
Miąższ - biały, kruchy, nie zmienia koloru po uszkodzeniu, bez zapachu i o łagodnym smaku.
Występowanie - rośnie często w młodych zagajnikach brzozowych, lub sosnowo-brzozowych, ale także w innych lasach liściastych, iglastych i mieszanych. Występuje od lipca do listopada.

Muchomor sromotnikowy:

Charakterystyka:

Kapelusz - białozielonkawy, oliwkowozielonkawy, szarozielony, brunatnozielony, na brzegu zwykle jaśniejszy, czasem żółtawy; kształt dzwonkowaty, czasem zbliżony do płaskiego o średnicy 6-12 cm.
Trzon - białawy z odcieniem żółtawozielonkawym; wysokość 8-15 cm, grubość 1-2,5 cm. Ma wyraźny pierścień, gładki, lub słabo prążkowany. Nasada trzonu jest wyraźnie zgrubiała, bulwiasta i otoczona wysoką, odstającą pochwą.
Miąższ - biały, nie zmienia koloru po przełamaniu, ma łagodny smak i słodkawy, nieco mdły zapach.
Blaszki - białe, u starych okazów z lekkim odcieniem żółtawozielonkawym, gęste, o szerokości 8-12 mm.
Występowanie - występuje najczęściej w lasach liściastych, także w mieszanych, rzadziej iglastych; rośnie pojedynczo, lub w małych grupkach, przeważnie blisko dębów, buków, sosen i brzóz.

Pieczarka żółtawa:

Charakterystyka:

Kapelusz - średnicy 4-12(15) cm, całkowicie biały i wypukły, skórka jadwabista, często promieniowo pękająca, niekiedy bywa pokryta delikatnymi łuseczkami oraz posiadać może w szczycie zabarwienie jasnobeżowe. Skórka na kapeluszu pod naciskiem przebarwia się na kolor żółty.
Blaszki - dość cienkie, z początku w kolorze róż, różowobiaławym i jej odcieniach, z czasem przebarwiającym się do koloru czekoladowobrunatnego.
Trzon - do wysokości 10-12 cm, cały biały, wysmukły, przechodzący w dolnej części w bulwę, pod naciskiem zmienia kolor na chromowożółty. Pierścień zwisający, od spodu z charakterystycznym, dookoła biegnącym kantem.
Miąższ - biały, po przekrojeniu przybiera intensywnego koloru żółtego, potarty w nasadzie barwi się chromowożółto. W zapachu przypomina karbol lub atrament, podczas gotowanie zapach ten przybiera na sile. W smaku bardzo nieprzyjemny.
Występowanie - rośnie od maja do października. Występuje w lasach liściastych i iglastych, na terenach w pobliżu dróg i ich przydrożnych zaroślach, w parkach, ogrodach, na łąkach, tworząc niekiedy większe jego skupiska.

Gąska tygrysowata:

Charakterystyka:

Kapelusz - średnicy 4-10 cm, szarobrązowy lub czarnoszary, pokryty delikatnymi włóknistymi strzępkami, na szczycie dość mięsisty, w młodym owocniku dzwonkowato wypukły, później rozpłaszczony. Skórka sucha, z regularnie, koncentrycznie rozmieszczonymi łuskami, drobnymi do dużych.
Blaszki - początkowo białe, często z zielonkawym odcieniem, potem bladożółtawe, nigdy szare, średnio gęste, wycięte z ząbkiem. Za młodu wydzielające na ostrzu przejrzyste jak woda krople.
Trzon - cylindryczny, biały, tylko w dolnej połowie ochrowy, u szczytu wydzielający przejrzyste krople cieczy (płaczący).
Miąższ - biały, po przekrojeniu nie zmieniający zabarwienia. Smak nieznaczny, zapach przyjemny, ale niezbyt wyraźny.
Występowanie - rośnie od sierpnia do października, w lasach iglastych i liściastych, pod świerkami, jodłami, bukami lub dębami, tylko na glebach zawierających wapń, pojedynczo lub po kilka egzemplarzy. Grzyb dość rzadki.