Grzybobranie 2020. Czy rozpoznasz wszystkie grzyby z naszego regionu? Zdjęcia

W naszej strefie klimatycznej sezon na grzybobranie trwa od lipca do końca listopada (choć najbardziej wprawni i zawzięci grzybiarze potrafią w terenie znaleźć jadalne grzyby przez cały rok). Ciepła i wilgotna jesień sprzyja grzybiarzom, którzy do końca listopada mają szanse na znalezienie gąsek, kani, kurek, maślaków, opieniek, rydzów, podgrzybków i kilku gatunków mniej znanych grzybów jadalnych.

Nie tylko maślaki i borowiki

Udane grzybobranie wcale nie wymaga wstania o świcie i udania się do lasu. Grzyby jadalne można coraz częściej spotkać w parkach, przydomowych ogródkach i na osiedlowych trawnikach. Szybki przegląd osiedlowych trawników wykazał obecność sześciu gatunków grzybów jadalnych: żółciaka siarkowego (rosnącego na topoli), czubajki kani, boczniaka ostrygowatego, opieńki ciemnej, czernidłaka kołpakowatego (znany także jako „peruka prawnika” i „czapka atramentowa”) i sromotnika bezwstydnego (zdania na temat walorów kulinarnych „smrodliwca” zwanego też „wężym jajem” są podzielone).

W pogoni za borowikami, kozakami i maślakami zazwyczaj nie zwracamy większej uwagi na grzyby, które nie przydadzą się nam w kuchni. Tych, którzy zechcą przyjrzeć się owocnikom na ziemi i na pniach drzew, mogą one zachwycić różnorodnością rozmiarów, kształtów, kolorów i fantazyjnymi nazwami.

Nietypowym kolorem zwraca uwagę wyrastająca na butwiejącym drewnie łysiczka niebieskozielona (znana też jako „pierścieniak grynszpanowy”, „bedłka zielonawa” i „opaska zaśniedziała”). Ta bliska kuzynka grzybków halucynogennych nie zawiera psylocybiny, dlatego nie posiada właściwości psychoaktywnych.

Rosną w lesie, w parkach i na podwórkach

Ze względu na kolor trudno przeoczyć także żółtą odmianę czarki austriackiej. Równie jaskrawe są młode osobniki niszczycy płotowej wyrastające na słabo zabezpieczonych drewnianych ogrodzeniach. Ciekawą fakturą wyróżniają się różne gatunki purchawek i tęgoskór.

Rozkład szyszek leżących na ziemi przyspieszają kolonie pieniążków drobniutkich (bardzo adekwatna nazwa). W okolicznych lasach w kategorii „niezwykły kształt” zdecydowanie wygrywają: kubecznik pospolity (tak, to jest grzyb), świecznik rozgałęziony i siedzuń sosnowy (szmaciak gałęzisty).

Siedzuń widoczny na zdjęciu ważył „tylko” 1,5 kg, co oznacza, że miał raczej niewielkie rozmiary – w 1977 koło Tarnowa znaleziono okaz o średnicy 1 m i wadze ok. 15 kg. Przez kilka lat ten grzyb uznany za największy na świecie i wpisany do Księgi Rekordów Guinessa miał nawet w Piotrkowicach k. Tarnowa swój własny pomnik. Siedzuń jest grzybem jadalnym i bardzo smacznym, ale ze względu na kruchość źle znosi transport. Dobra wiadomość dla wszystkich, którzy chcieliby skosztować siedzunia duszonego lub smażonego - od roku 2014 nie jest gatunkiem chronionym.